Nusa Lembongan, three month ceremony en meer!

De vierde week is alweer in volle gang en het duurt nog maar even voor ik mijn eerste maand er op heb zitten! De tijd vliegt en doordat de zon elke dag om 18:15 onder gaat, voelt het alsof de dagen veel korter zijn dan in Nederland. De werkdagen worden besteed waar ze voor bedoeld zijn en de weekenden worden groots gevierd. Ik heb nogal veel beleefd dus ik vind het fijn dat jullie überhaupt al begonnen zijn met het lezen van het vierde deel van mijn reisdagboek!

Ik heb er inmiddels drie stageweken op zitten en ik ben met mijn eigen taak begonnen, nadat ik alle operationele werkzaamheden onder de knie heb gekregen. Als Guest Ambassador ben ik het persoon dat het dichtst bij de gast staat. Deze functie bestond nog niet binnen het resort en samen met Didik stel ik dit programma op. Naast het klantcontact houd ik me nu bezig met drie projecten. Allereerst stel ik een brochure samen met activities en entertainment programma’s voor de gasten. Ik onderzoek de beste bedrijven en kijk wie wat aanbied tegen welke prijs. Het is overigens zelfs mogelijk om met haaien te zwemmen hier op Bali en dat schijnt nog veilig te zijn ook! Zodra ik het onderzoek klaar heb, beslissen ik met mijn leidinggevende Didik welke bedrijven we in de brochure willen en laten we het project ontwerpen bij de grafische afdeling. Het tweede project is de klantrelatie verbeteren en focussen op de reviews die geschreven worden op de website van Tripadvisor. Peppers Sentosa wil zo toonaangevender worden in de omgeving.

Zo’n 45 uur van de week wordt besteed aan werk, 40 uur gaat voorbij in dromenland dus de andere 83 uren bestaan uit het verkennen en genieten van Bali. Dit is toch het grootste deel van de week en deze tijd proberen we natuurlijk zo goed mogelijk in te vullen. Ik heb al aardig wat gedaan en gezien, maar er valt nog superveel te ontdekken. Hieronder een kort overzichtje van de afgelopen tien dagen.

Allereerst ben ik naar een kerk geweest. Via internet en zogeheten Expat fora zijn er een aantal kerken te vinden en laat er nou net een zo’n vijf minuten van onze home stay vandaan zijn. 5% van de Balinese bevolking is christen en elke kerk valt onder de protestantse kerk. Een protestanste kerk die in de verste verten niet op een Nederlandse protestantse kerk lijkt. De inrichting is prachtig, er speelt een band en een internationale evangelische dienst start elke zondag om 10.30. De mensen maakten er echt een feest van en je schudde praktisch alle (ca.) 150 aanwezigen de hand om men een gezegende dienst en zondag te wensen. Bekende liedjes zoals Happy Day, Amazing Grace en Jesus at the Center kwamen voorbij en de dienst vloog voorbij. Ook ontmoette ik Gerrit, de naam zegt het al, een Nederlandse man die hier op Bali woont en een bekend gezicht is binnen deze Balinese kerk. Al met al een geweldige belevenis en ik ben ook zeker van plan om vaker langs te gaan.

Daarnaast is surfen een leuke bezigheid. Zodra ik een aantal uurtjes vrije tijd heb, peddel ik graag een stukje van de kust om een aantal golven te pakken. Dat klinkt al aardig professioneel, of niet? Ik heb een korte les van een Indo gehad waarna ik zelf in het diepe ;) werd gegooid. Wonder boven wonder lukte het me bij de eerste golf om direct te staan, waarna er circa tien valpartijen volgden. Het is wel de ultieme workout omdat het nogal veel kracht kost om te peddelen door de golven, om continu te gaan staan en om vervolgens weer terug te peddelen.

Ik begin aardig aan het eten te wennen. De eettentjes verschillen overigens enorm in hygiëne en het is ook elke keer de vraag of je niet ziek wordt van de dagelijkse kost. Inmiddels zijn we allemaal wel een aantal dagen ziek geweest, maar hier zijn we voorlopig allemaal weer bovenop gekomen. Barbecuen kan hier ook gewoon bij de grootste en meest populaire discotheek van Kuta. Onbeperkt eten wordt bij Sky Garden aangeboden voor omgerekend €3,25, spotgoedkoop aangezien de keuze reuze is. De ziekte die we allemaal opliepen kan volgens de locals ook komen door het weer, het is namelijk opvallend koud de laatste weken. Waar het normaal gesproken over de 30 graden zou moeten zijn, bereiken de thermometers elke dag maar 28 graden. Toch denk ik dat het gewoon kwam door het slechte eten. Zo wordt bij de kantine van ons resort ’s ochtends eten klaargemaakt om het ’s middags te serveren. De rijst wordt vaak warm gehouden, maar het vlees is koud en niet te eten.

Het afgelopen weekend hebben we doorgebracht op Nusa Lembongan. Een eiland dat een kilometer of vijf naast de oostkust van Bali te vinden is. Een boottocht van een half uur (of anderhalf) en je bent er. De plaatjes op internet logen er niet om, dus zaterdagochtend vertrokken we met ons zevenen richting Sanur om daar op de boot te stappen. Om ons geld in de gaten te houden kozen we voor de slow boat. Een anderhalf uur durende tocht voor omgerekend zes euro. Het bleek dan ook een hele, maar dan ook echt een héle eenvoudige boot die in Nederland na de zomer van 1872 zou zijn afgekeurd. Op z’n minst. Met circa 40 mensen stapten we op het primitieve bootje en we hielden onze adem toch wel even in. Er kwamen nog zeker vier koelkasten bij die ook wel even mee konden en alsof er nog niet genoeg water om ons heen te vinden was, ging er ook zo’n 1000 liter aan water mee. Gedurende de tocht klommen we op het dek (eigenlijk het dak want je kon het niet bepaald een dek noemen) wat toch wel heel mooi was en ondanks de primitiviteit best veilig bleek te zijn.

Het eiland was me er eentje. Een bounty eiland uit de eerste categorie. Nooit van m’n leven trof ik zulk blauw water en de mooiste spots werden gevonden met onze motorbikes die we voor 3,50 per dag gehuurd hadden. We vertoefden hier twee dagen aangezien het weekend nou eenmaal niet langer duurt. Een slaapplek vinden ging niet helemaal zoals het moest en uiteindelijk sliepen we in een heel eenvoudig hutje voor zes euro per persoon, maar wel aan het strand! Verder zwommen we in een infinity pool, maakten we een rondje op de welbekende banana boat en zagen we enkele prachtige vergezichten. Er was ook nog een mogelijkheid om aan cliff jumping te doen. Van een dertien meter hoge rots in het water springen. De zee was echter te ruig waardoor dit feest niet door kon gaan en ik moet bekennen dat ik het ook vrolijk had overgeslagen wanneer de mogelijkheid er wel was. De foto’s hebben jullie wellicht al voorbij zien komen op Facebook! (En anders zijn de foto’s via deze link te bekijken: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.661055853963344.1073741828.100001768062572&type=1&l=4dbeb052c1 )

Vandaag was tot slot een fijne dag. Als een Balinese baby drie maanden oud is, dan vindt er een ceremonie plaats voor het kind. Het kind krijgt dan zijn naam (naast de naam die aangeeft of je het eerste, tweede, derde of vierde kind bent) en ook mag het kind voor het eerst in contact komen met de grond, omdat hij of zij nog ergens tussen hemel en aarde zou zweven. Didik heeft drie maanden geleden zijn eerste kind gekregen en ik werd uitgenodigd om het feest bij te wonen. Om half 9 werd ik verwacht om mijn sarong te passen, zodat ook ik als een Balinees uitgedost was tijdens dit festijn. Een Balinees huis bestaat overigens uit veel kleine huisjes in een grote tuin. Elk deel van het huis, zoals de keuken, een slaapkamer of de wc, heeft zijn eigen huisje. Dan is er nog één vertrek welke alleen gebruikt wordt bij de geboorte of het overlijden van een familielid. Deze wordt dan kleurrijk en feestelijk ingericht, ondanks de situatie. Op de foto’s die onder dit verslag staan is een kleine indruk te vinden van de ceremonie. Ik had vooraf even gevraagd of ik foto’s mocht maken en ze vonden het alleen maar mooi dat ik een aantal momenten wilde vastleggen. Ook kreeg ik toestemming om de beelden met jullie te delen! Op den duur kreeg ik zelfs bewondering en kreeg ik het voorrecht om op elke plek te staan. Ik mocht(lees: moest) letterlijk overal foto’s van maken. Wanneer ik mijn camera net twee minuten had opgeborgen kreeg ik alweer een seintje. ‘Peter, camera!’ Als toerist vind je dat natuurlijk helemaal niet erg. Tijdens de ceremonie rinkelde de priester ongeveer een half uur met een bel om de kwade en boze geesten weg te jagen. Ook zaten er twee 'muzikanten’ op een soort xylofoon te hameren alsof hij stuk moest. Het klonk werkelijk nergens naar, maar het had zijn charme. Na alle rituelen (tsjonge, dat zijn er veel) die een uur in beslag namen werd er samen geluncht. Voor de ceremonie werd overigens een soort high tea gehouden met enorm veel vullende hapjes. Op het moment van de lunch was het inmiddels half 11 en ik schat dat er 50 kg rijst aanwezig was voor de 40 gasten. Al het Indonesische eten dat je kon verzinnen kwam voorbij en I was just like, ik heb m’n ontbijt nog niet eens goed weggewerkt en laat staan die stukken cake van twee uur geleden. Toch was het lekker en vond ik het prachtig om mee te maken. Nadat ik tegen alle mensen ‘terima kasih’ (=dankjewel) gezegd had, vertrok ik weer op mijn motorbike. Een hele belevenis!

Natijd bezocht ik de Tegenungan waterval. Voor toeristen is dit ‘The Hidden Waterfall’. Op internet is geen adres te vinden, enkel de richting waar je kunt zoeken. Wanneer je een kilometer van de waterval vandaan bent, vind je een bordje met ‘Tegenungan’. Vanaf daar is het geen geheim meer en proberen de locals toch geld te verdienen. Zo’n 60 cent entree om aan te komen bij een adembenemend uitzicht op de waterval (foto’s volgen via Facebook). Hierna daal je 162 traptreden af om langs de hot springs naar de waterval te lopen. Hot springs zijn warme waterstralen die uit de rots komen, waar je vervolgens onder kunt douchen, waar je in kunt badderen of wat je er ook maar onder doen wilt. Hoe schoon het is durf ik niet te zeggen, maar het water is kristalhelder en het ziet er brandschoon uit.

Tot zover mijn avonturen! Een heel verhaal met veel belevenissen, indrukken en ervaringen. Ik geniet nog steeds enorm en mijn eerste maand zit er gewoon al bijna op! Allemaal bedankt voor het volgen, fijn dat jullie aan me denken en ik zal proberen om jullie niet té jaloers te maken met mijn foto’s! ;)