Halverwege!

81 dagen achter de rug, 81 dagen te gaan! Vandaag ben ik precies halverwege, dus mijn langste tijd heb ik hier gehad. Oh dat klinkt best erg. Ik houd het er maar op dat ik nog 2,5 maand te gaan heb, dat klinkt een stuk beter. Ik zal binnenkort ook weer een aantal foto’s uploaden, maar nu eerst: het zevende reisverslag.

Allereerst hebben Celine en ik de villa expierience day gehad! Dat klinkt net zo goed als het daadwerkelijk was. We verbleven een nachtje in een two bedroom villa van het resort. Samen hadden we ongeveer voor €30 euro aan eten ingeslagen. Dat is een derde deel van het minimumloon hier, dus daar kregen we veel voor. Elk gezelschap dat in de villa verblijft krijgt tevens een fruitschaal aangeboden, dus ook onze vitamientjes werden op peil gehouden. Gezien het feit dat we hier dagelijks uit eten moeten (ja, we hebben het zwaar) verlangden we ernaar om eindelijk ons eigen prakkie te prepareren. De plannen hiervoor waren er, de middelen niet. We hadden namelijk maar één pan. Uiteindelijk is het toch gelukt om ons lapje vlees hierin klaar te maken. Voor onze patatten werden we doorverwezen naar de (onmogelijke) oven. Voetbalsamenvattingen keek ik vanuit ons privézwembad, we hadden elk een eigen badkamer met (elk) twee douches en een fijn bad. Het bed lag ongekend lekker en ik heb denk ik zelden zo lekker geslapen. Ik heb me direct voorgenomen om nooit ofte nimmer een bed als deze te kopen, want dan zou ik er in geen geval meer uit komen. Al met al was het vrij geslaagd dus, maar dat mag ook wel voor normaal gesproken $480 US dollar per nacht.

Ook zijn we deze maand naar de Gili eilanden geweest. Drie bounty eilanden voor de kust van Lombok. De bootreis duurde anderhalf uur per fast boat. Op de eilanden is naast de boot geen enkele vorm van gemotoriseerd verkeer te vinden. De lokale bevolking doet alles met paard en wagen en voor de toeristen zijn er een behoorlijk aantal fietsen te vinden, hoewel de wegen van bedenkelijk niveau zijn. We bezochten de tweede dag Gili Air om te snorkelen en dit leek een hele geslaagde dag te worden, tot we in het bootje terug naar Gili T wilden. Normaal gesproken tien minuutjes varen, maar ons werd verteld dat de golven hoog waren vandaag dus het kon wat langer duren. De golven waren ook écht hoog. De boot was weer eentje van het niveau dat hij in Nederland na de Gouden Eeuw zou zijn afgekeurd en uiteraard werd de boot aardig volgestampt met toeristen. Kort samengevat was het niet het fijnste half uur van mijn leven. Enkele golven sloegen de overdekte boot vanaf de voorkant in, alles en iedereen werd nat en ik had de vluchtmethoden al even met Celine doorgesproken, mocht de boot gaan zinken. Toen ik naar de gelegenheidskapitein keek en zag hoe hij de boot met een beangstigend gezicht tussen de golven door manoeuvreerde, werd ik toch wel een beetje bang. Tegenover me braakte een vrouw haar badhanddoek vol en ik was blij, heel blij dat we de kust bereikt hadden. De terugreis naar Bali was ook weer zo’n fijne tocht. De anderhalf uur durende terugreis staat erom bekend dat deze nog wel eens tegen kan vallen. De boot moet tegen de stroming in varen en vangt dus veel golven. Zittend op het dek van onze boot werden we dan ook kleddernat. Daarnaast schudde de boot aardig heen en weer. We waren zelfs genoodzaakt eerst naar de noordkust van Bali te varen, om vanaf daar dicht langs de kust (waar de zee rustiger was) richting de haven te varen. Een hele belevenis. Een minder leuk feitje is dat er deze week een boot vanaf Nusa Lembongan (waar ik in september was) in vlammen is opgegaan. Hierbij kwamen vier mensen om het leven en de andere passagiers waren niet verzekerd door de bootmaatschappij en draaien dus voor alle kosten op. Ook waren er geen reddingsvesten aanwezig en gaf de bemanning alleen het advies om in het water te sprengen. Heftig.

Verder staat het regenseizoen voor de deur en dat is te merken. Gisteravond werden we al letterlijk overdonderd door een tropisch buitje met wat gerommel tussendoor. Dat begon allemaal wel flitsend, maar het eindigde toch weer met gedonder (©Herman Finkers). Ook overdag moeten we het vanaf nu met gemiddeld vijf zonuren doen in plaats van negen. De temperaturen schieten echter wel omhoog, dus dat compenseert weer. Momenteel is het ’s nachts 28 graden Celsius terwijl het overdag (volgens Yahoo) aanvoelt als 38 graden Celsius. Gelukkig heb ik een fan in mijn kamer (zo’n ventilator) die deze warme lucht door de ruimte circuleert. Een airco was aan mijn kamer niet besteed. Het regenseizoen heeft overigens lang op zich laten wachten aangezien deze normaal gesproken in oktober begint. Huisbaas Ketut vertelde dat het al acht maanden droog was en dat het grondwater nodig bijgevuld moest worden door het regenwater. De overburen hadden op bepaalde plekken namelijk geen grondwater meer, het water dat normaal gesproken uit de kraan komt. Kraanwater is natuurlijk geen drinkwater, maar er was voor hen dus geen water meer om mee te wassen, te douchen of om mee af te wassen. Op het moment dat we dit hoorden lagen we in het zwembad, gevuld met grondwater (uiteraard in combinatie met chloor) en beseften we dat arm en rijk toch wel dicht naast elkaar leven hier. Van ons mochten ze een emmertje water (of twee) uit het zwembad komen halen, maar ik geloof dat de buren weer voorzien zijn door de tropische bui. Wat vreemd allemaal, zult u vast denken. Ik moet bekennen dat ik het zelf ook wel een beetje vreemd vind.

Tot slot ben ik blij dat ik jullie kan vertellen dat ik weer fanatiek aan het voetballen ben. Ik probeer twee of drie keer per week naar Kuta futsal te gaan om een balletje te trappen met een aantal Indo’s, een Fransman, een aantal Russen en een groep Japanners. Een open zaal waar gespeeld wordt op kunstgras (snapt u het nog?) in, juist, 30 graden Celsius. Ik had al tegen een aantal nationaliteiten gevoetbald, maar ik kan deze dus weer aan het illustere rijtje toevoegen. Kort samengevat bakt de Fransman er helemaal niks van, zijn de Russen meer bezig met vechten dan met voetballen en zijn de Indo’s gewend om in de zaal te spelen en dus ook vrij technisch. De Japanners zijn uiterst serieus en bloedfanatiek en wij Nederlanders? Wij doen onze nationaliteit eer aan en wonnen alle drie wedstrijden. Dat klinkt wel erg gemakzuchtig, maar ik moet er wel bij vertellen dat het gelijk opgaat en dat er op een redelijk niveau gevoetbald wordt.

Dat was het wel weer ongeveer! Halverwege dus. Ik kijk reikhalzend uit naar alles wat de laatste 81 dagen me te bieden hebben en probeer er uiteraard volledig van te genieten. Over drie weekjes stap ik in het vliegtuig voor een weekendje Jakarta en ik ben heel benieuwd wat ik daarvan ga vinden. Hate it or love it, dat is wat ik er over het algemeen van hoor. Ik ga zeker op zoek naar oud Batavia en ben, nogmaals, heel erg benieuwd.